;)
“There is always one moment in childhood when the door opens and lets the future in.”
— Graham Greene
Hoe meer ik de allernieuwste online innovaties en nieuwe media ontwikkelingen zie, hoe meer ik terugdenk aan mijn kindertijd.
Tot mijn 13e woonde ik in het buitenland. Afrika, Azië, het Midden Oosten. Landen zonder Engelse of Nederlandstalige televisie – althans toen nog niet. Als kind moest ik mijn portie TV halen uit welgeteld tien videobanden: door oma opgenomen uitzendingen van Kinderen voor Kinderen, Ome Willem en… The A-Team. Letterlijk duizenden keren heb ik dezelfde videobanden bekeken, samen met mijn zusje. De inhoud kon ik dromen. Maar we klaagden niet. We vonden het heerlijk.
Mijn favoriete videoband bevatte een aflevering van the A-Team. Mijn zus en ik verdeelden de rollen (“Jij bent Murdoch, ik ben Face.”) en we riepen hardop mee met de aflevering. Soms letterlijk de dialogen meepraten, maar vaker nog: in discussie gaan, eraan toevoegen. We gingen een dialoog aan met de aflevering, speelden een actief spel. Juist omdat we het plot al lang en breed kenden, gingen we ermee aan de haal, werden we actieve deelnemers aan het verhaal.
De lol van zulk actief toeschouwerschap doet me denken aan het verhalenvertellen rond het kampvuur, waar je als publiek ook geacht wordt mee te doen, bij te dragen aan het verhaal. Of sessies van camp films als Sound of Music of The Rocky Horror Picture Show, waar een joelend publiek in de bioscoop actief meedoet met het verhaal.
Zo nieuw is dat interactief storytelling niet, dat online delen en becommentariëren van filmpjes. Actief toeschouwerschap is heel natuurlijk, als kind doen we niet anders. We zijn het alleen verleerd, sinds storytelling volwassen werd… Of eigenlijk: sinds storytelling gevangen zat in het medium TV, waarbij de rol van het publiek beperkt werd tot die van passieve toeschouwer.
Met de nieuwe online media gaan we als verhalenvertellers en publiek eigenlijk weer terug naar de basis. En kunnen we weer kind zijn.