;)
Half februari 2024 bereikte ons het verdrietige bericht dat Suzanne van Voorst, producent en oud-consulent documentaire van het Filmfonds, is overleden. De DDG wenst haar nabestaanden veel sterkte toe. Lees hieronder de In Memoriam door Peter en Petra Lataster-Czisch.
Bij de prachtige, diep ontroerende uitvaartceremonie voor Suzanne van Voorst zal het iedereen zijn opgevallen: haar privéleven en beroepsleven waren nauwelijks van elkaar te scheiden. Ze was uitzonderlijk liefdevol, competent en integer als moeder, als vriendin en als bestuurder. Haar liefde voor haar zoon en dierbare familie en vrienden vermengde zich haast vanzelf met de liefde die ze voelde voor de film en vooral de documentaire.
Bij Suzanne is het daarom voor ons haast ondoenlijk om een scheiding te maken tussen de dierbare vriendin die ze was en de ‘officiële’ Suzanne. Terwijl ze een scherp oog had voor grote maatschappelijke samenhangen kon ze elke nog zo kleine film met aandacht en inzicht beoordelen. Zo werd ze een vriendin voor veel makers en producenten. Als je Suzanne tegenkwam bij een première kon je aan haar brede glimlach zien dat het een mooie film was geworden. Ze was dan niet minder blij en trots dan de makers. Ze kon ook oprecht boos worden als ze het gevoel had dat de regisseur er niet alles uit had gehaald, niet alles op alles had gezet om de best mogelijke film te maken.
Suzanne wist heel goed wat makers nodig hadden. Dankzij haar brede kennis van het vak kon ze de potentie van een plan overzien en vanuit die overtuiging naar de beste oplossingen zoeken. Een collega zei: “Ze zag mogelijkheden en ze gaf mogelijkheden.”
Suzanne begreep de enorme kwetsbaarheid van het ontstaansproces van een documentaire en benaderde de makers met warmte en tactgevoel. Ze kon zich verdiepen in de vaak moeizame zoektocht van een regisseur. Daardoor voelden makers zich begrepen en gerespecteerd.
In haar tijd als consulent voor documentaire bij het Filmfonds moest Suzanne natuurlijk ook plannen afwijzen. Haar zorgvuldige en empathische afwijzingsbrieven zijn onder regisseurs beroemd geworden. Ze zag het als haar plicht om een maker, ondanks het negatieve advies, te stimuleren om door te gaan en zich te verbeteren: “Ik kon er blij van worden dat als je soms iemand een douw gaf, die maker echt iets met de inhoudelijke kritiek deed. En vervolgens terugkwam met een beter plan of een mooie documentaire.”
Ze kende de heilige verontwaardiging als het ging om het verdedigen van de belangen van regisseurs en producenten tegenover het bureaucratisch bastion van de NPO. Ze koos onvoorwaardelijk de kant van de makers en was een vurig pleitbezorger van betere contracten en behoorlijke betaling. Ze was ook in bestuurlijke overleggen niet bang om haar mening te verkondigen en deed dat met groot gezag.
Suzanne was een autonoom denker, niet bezig met punten scoren of met spelletjes spelen. (Dat deed ze thuis trouwens wel en met hartstocht.)
Suzanne bezat een brede en imponerende kennis van kunst en literatuur. Tot kort voor haar dood las ze met grote intensiteit alles wat haar interesseerde. Ze vermaande ons nog: “Hou me bij het leven. Ik wil alles weten.” En dus gingen onze gesprekken als vanouds over de boeken de ze had gelezen, de films die ze zag en de muziek die haar zo veel vreugde gaf. Haar honger naar nieuwe belevenissen, vanuit haar sofa uitkijkend over het Markermeer, leek onuitputtelijk.
Suzanne werd 69 jaar.
– Petra en Peter Lataster-Czisch
Foto: Nederlands Filmfonds