En daarom houd ik zo van films

Blog

Maandag 15 oktober, 2012

In deze film van Giuseppe Tornatore gaat Marcello Mastroianni, in het zicht van het eind van zijn leven zijn kinderen opzoeken, die hem eigenlijk vergeten lijken te zijn. Mastroianni woont in het zuiden van Italië en zijn kinderen, wonend in het meer bedrijvige noorden van Italië, hebben het erg druk, zijn carrièregericht en zitten eigenlijk helemaal niet te wachten op een bezoek van hun vader.
 
Mastroianni reist met de trein van zuid naar noord Italie langs Turijn, Rome en Milaan. Op zoek naar zijn kinderen. Hij zit samen met een vrouw in een coupe van de trein en ze raken aan de praat. Mastroianni vertelt met grote passie over zijn kinderen en met trots laat hij haar alle foto’s zien die hij bij zich heeft.
Terwijl hij de vrouw de mooiste verhalen over zijn kinderen vertelt, zien wij hun echte (helemaal niet zo rooskleurige) leven. Veel dromen die er ooit waren, blijken helemaal niet uitgekomen. Maar Mastroianni weet het niet of wil het niet weten en vertelt over zijn geweldige, succesvolle kinderen. Ondertussen razen wij door het steeds veranderende Italiaanse landschap.
Een scène die mij nu te binnen schiet: als je het leven van een van zijn zoons te zien krijgt, kijken we eerst heel lang naar een bezweet hoofd van zijn zoon, die een klassiek stuk dirigeert. Langzaam gaat de camera naar achteren en zien wij dat hij alleen staat te dirigeren in een kamer die helemaal beplakt is met behang met daarop gefotografeerd publiek.
Mastroianni heeft zijn kinderen heel lang niet gezien. Hij wil zijn vijf kinderen verrassen en vertelt daarom niet dat hij komt. Als ze tot hun grote schrik hun vader toch ontmoeten, verbergt elk kind wel iets voor hem. Dit lukt heel goed omdat hij alles toch niet meer zo goed ziet, zelfs met zijn dikke brillenglazen.
Ze hebben hem ook nooit vertelt dat zijn jongste zoon zelfmoord heeft gepleegd. Ze hebben het hem nooit durven vertellen.
Mastroianni ziet de veranderende wereld door zijn ontroerende dikke brillenglazen. En hij doet mij erg aan mijn eigen opa denken. Omdat mijn opa ook zo iemand was die nergens kwaad in zag en alleen maar ontzettend lief was voor iedereen en vooral voor zijn familie.
Als we met Mastroianni meereizen van het minder ontwikkelde zuiden naar het moderne noorden van Italie zijn de verhalen die hij aan de vrouw vertelt, verhalen van zijn kinderen toen ze heel jong waren. Zo merken wij dat hij probeert de tijd stil te zetten en probeert te verdringen dat hij al heel lang niets van zijn kinderen heeft vernomen.
http://www.youtube.com/watch?v=qKRkarZIMu8
Ergens aan het eind van de de film, als ik het mij goed herinner, bezoekt hij het graf van zijn vrouw en spreekt dan de woorden uit ‘stanno tutti bene’. Oftewel met onze kinderen gaat alles goed.
Als hij er uiteindelijk achterkomt dat zijn zoon zelfmoord heeft gepleegd, zien we via een nachtmerrie-achtige scene zijn diepste angst om zijn gezin te verliezen. Zijn vrouw en kinderen worden met een gigantisch grote, zwarte ballon met allemaal draden, mee omhoog genomen vanaf het strand en Mastroianni blijft alleen achter met zijn dikke brilglazen.
Als ik het opschrijf moet ik alweer huilen. Ik zou zeggen als je de film nog niet gezien hebt… gaat dat zien! Dit is zo’n heerlijke, ontroerende film. Echt de Italiaanse cinema op zijn best.
Ik zie trouwens het liefst Italiaanse films, dat dramische of dat heel erg romantische bijna opera-achtige wat de Italiaanse cinema in zich heeft, is aan mij wel besteed.
Ik heb toen ik de film voor het eerst zag ook meteen de filmmuziek gekocht en onder bijna elke film die ik toen monteerde uitgeprobeerd, wat bij sommige films echt goed werkte.
Volgens mij zitten alle onderwerpen of liever gezegd thema’s waar ik films over zou willen maken in deze film. Het lijkt net alsof met deze film alles al gezegd is, nou ja bij mij komt hij in ieder geval goed binnen. En daarom zou ik bij deze film wel kunnen zeggen dat ik die gemaakt zou willen hebben. Ook al is het onzin natuurlijk, ik ben heel blij dat deze film gewoon gemaakt is. Het is meer van… en daarom houd ik zo van films.
 

 
 
Sinds 1990 is Denise Janzée als editor verbonden aan vele (prijswinnende) fictiefilms en documentaires, zoals De Stand van de Maan en De Stand van de Zonvan Leonard Retel Helmrich en Curaçao van Sarah Vos en Sander Snoep.
Na zo veel jaren achter de montagetafel had ze behoefte ook films te regisseren, zoals ze dit ook deed voor haar eindexamen aan de NFTA, met de documentaire Schadembaab. In 2008 resulteerde dit in de documentaire Mijn moeder, de actrice Willeke van Ammelrooy. En nu de film Alleen in de Wereld die 18 November in premiere gaat op het IDFA.

Regisseer jij films of programma's die worden uitgezonden op televisie?

Meld je gratis aan bij auteursrechtenorganisatie VEVAM en ontvang vergoedingen voor je werken!

Sluit je aan bij VEVAM!

Contactgegevens

Dutch Directors Guild
De Lairessestraat 125 sous
1075 HH Amsterdam

kvk: 33298563
tel: +31 (0)6 836 72 215
e-mail: info@directorsguild.nl

Openingstijden:
Het DDG-bureau is telefonisch bereikbaar op:
maandag, dinsdag, donderdag en vrijdag van 13.00 – 17.00 uur.