Genomineerden DIRECTORSNL AWARDS – Een overzicht

Blog

Woensdag 8 maart, 2017

Door: Sander Houwen

Op maandag 13 maart zullen de DIRECTORSNL Awards uitgereikt worden tijdens een feestelijke avond in Boom Chicago Amsterdam. We hebben alle genomineerde films nog eens op een rij gezet, met bijbehorende trailers, omschrijvingen en recensies.


**** Genomineerden Korte film ****

LEO DE BOER – Boudewijn Büch,verdwaald tussen feit en fictie


In de documentaire Boudewijn Büch, verdwaald tussen feit en fictie doet regisseur Leo de Boer met hulp van biograaf Eva Rovers een poging de complex verknoopte verhalen van en rond Büch te ontwarren. Ze leggen daarmee een beeld van een gekwelde man bloot, voortdurend in strijd met zijn innerlijke demonen. (…) De waarheid heeft vele gezichten in de verhalen die Büch zelf optekende en de verhalen die zijn vrienden vertellen. En uit de botsing van die verschillende werkelijkheden, emoties, en dichterlijke vrijheden ontstaat een beeld van Boudewijn Büch dat minder bekend en pijnlijker is dan dat van de charismatische verteller, de obsessieve verzamelaar en de jolige clown. (NTR)

THOMAS DOEBELE, MAARTEN SCHMIDT – Het Verlangen van Michael Dudok de Wit


Afgescheiden van zijn medewerkers zit Dudok de Wit in een zijkamertje op de bovenste verdieping van het pand. Zijn computerscherm is voorzien van een postbakje met tekeningen die wachten op zijn goedkeuring. De animatie van de krab keurt hij af. ‘Krabben lopen niet vooruit maar zijwaarts.’ De aarzeling van de sprong over een kloof duurt te lang voor een zo kleine sprong. ‘De man moet iets kleiner worden, zodat de sprong groter wordt.’ De broek van de hoofdpersoon heeft te veel plooien en lijnen. Dat gaat veel tijd kosten om goed te animeren, meent hij. ‘Ik haal de heupband weg.’ Het bamboevlot in 3D dat een fikse tijdbesparing zal opleveren, krijgt zijn goedkeuring. ‘Het zal straks in alle posities kunnen bewegen, waardoor de animator het van alle kanten kan gebruiken zonder het zelf te hoeven tekenen. Met 26 verschillende onderdelen, alle geprogrammeerd in 3D, bouwt de hoofdpersoon in het verhaal driemaal een vlot van verschillende afmeting. Het is net lego.’ (Angela Dekker / VPRO Cinema)

ENA SENDIJAREVIĆ – Import


Hij staat beteuterd te kijken naar de fiets die een buurman onbehouwen in zijn handen duwt. De vader in de korte film Import heeft toch net vriendelijk gezegd dat hij geen fiets wil? In de eerste film die de Nederlands-Bosnische Ena Sendijarevic (1987) maakte na haar afstuderen aan de Amsterdamse filmacademie, belandt een Bosnisch vluchtelingengezin in 1994 in een klein Hollands dorpje. Het beleeft daar, ook door de vaak goedbedoelde acties van de buurtbewoners, het ene bevreemdende moment na het andere. (Sabeth Snijders / NRC)
De film is autobiografisch, maar “Niets in de film is een letterlijke weergave van mijn jeugd,’ waarschuwt Ena. “In Import heb ik me gefocust op de absurditeit van het leven van een vluchteling. Door een zekere afstand van de personages te behouden en een lichte toon in te zetten, heb ik getracht de personages niet te reduceren tot slachtoffers en juist hun menselijkheid geprobeerd te benadrukken. Integratie is uiteindelijk een proces dat gaande is tussen de ene mens en de andere, met alle ongemakkelijkheid, miscommunicatie en onhandigheid van dien.” (Berkelbode)


**** Genomineerden TV Programma ****

JAN GITSELS – Zondag met Lubach

https://www.youtube.com/watch?v=cWII4r7olVk
Met gemiddeld iets minder dan 600.000 kijkers per aflevering [sinds eind januari 2017 rond de 1 miljoen] is het programma een zeer relevante speler op de zondagavond. Zeker voor een publiek dat de actualiteiten kritisch volgt, maar geen zin heeft in Lubachs correcte, maar saaie buren bij de Publieke Omroep, zoals EenVandaag of Nieuwsuur. De zorg, bijzonder onderwijs, etnisch profileren – in Zondag met Lubach worden de meest seksloze onderwerpen van een uitdagend sausje voorzien, zonder goedkoop te worden. Kom daar maar eens om, tegenwoordig. We kijken uit naar alweer het zesde seizoen van het programma dat zijn grote Amerikaanse voorbeeld, The Daily Show, allang gepasseerd is. (Jonathan Ursem – REVU)

MAAIK KRIJGSMAN – Langs de oevers van de Yangtze


Terlou woonde vanaf zijn 19de twee jaar in Kunming en studeerde daar als een gek op de taal. Later keerde hij terug naar Nederland om medicijnen te studeren en bleef in zijn vrije tijd fotograferen, met onder meer bekroningen voor de Zilveren Camera als resultaat. Het lukt hem nu met een crew van regisseur Maaik Krijgsman, cameraman Joost van Herwijnen en een mevrouw in een roze jasje van de Chinese overheid, om tot de gewone man en vrouw in de straat door te dringen, maar ook tot een mevrouw in een rode Ferrari met een eigen nachtclub. (…) Het best zijn de gesprekjes met ambitieuze jongeren, die naar de grote stad zijn getrokken. Na een ontmoeting met een dag en nacht werkende maker van namaakvoedsel, die zijn gedachten poëtisch aan papier toevertrouwt, schiet Terlou vol. De camera betrapt hem in tranen. Wat raakt hem nu toch zo? Hij antwoordt: „De moed van het jongetje”. (Hans Beerekamp /NRC)

SARAH SYLBING, ESTER GOULD – Schuldig


Voor de zesdelige documentairereeks Schuldig trokken filmmakers Ester Gould en Sarah Sylbing de Vogelbuurt van Amsterdam-Noord in. We volgen niet alleen de bewoners met schulden, maar ook de mensen die zich beroepshalve met hen bezighouden: de deurwaarder, de hulpverlener, de wethouder. Gould en Sylbing maakten eerder documentaires over Noord en die betrokkenheid zie je: Schuldig is een doortastende, ontroerende reeks geworden, waarbij de gevolgde bewoners zich op hun kwetsbaarst tonen. (…) Je zou Schuldig een literaire docusoap kunnen noemen, even luchtig als gelaagd. In esthetiek en karakterontwikkeling doet de reeks niet onder voor fictie: de leader, beelden van de hoofdpersonages op soulmuziek, lijkt op die van een HBO-serie. De makers permitteren zich zelfs wat woordgrapjes in de voice-over. Ondertussen tonen Gould en Sylbing haast terloops waar schuldenaars tegenaan lopen en hoe moeilijk het is die stapel enveloppen weg te werken; schulden blijken een aandoening die een buurt kan treffen zoals iepziekte de bomen in een park kan teisteren: een onzichtbare, maar desastreuze plaag. (…) Soms stemt de serie wat moedeloos. Zullen deze mensen ooit van hun problemen afkomen? Schuldig maakt in elk geval duidelijk hoe de problemen in elkaar steken. Begrip is ook een deel van de oplossing. (Hanna Bervoets / Volkskrant)


**** Genomineerden Commercial ****

MEA DOLS DE JONG – LOI

Met het voor LOI nieuwe thema ‘Doelen stellen’ wil het verdere invulling geven aan de in 2015 gestarte merkcampagne ‘Groei Door’. LOI: ‘Hiermee willen we mensen stimuleren en ondersteunen om zich in hun werk te blijven ontwikkelen en doelen te blijven stellen. Juist als je al op een bepaald punt in je carrière zit.’ (Adformatie)

TIM OLIEHOEK –  Eigenlijk best gek, hè? (KWF)


KWF Kankerbestrijding heeft een campagne gelanceerd waarin schoolkinderen samen met cabaretier Roué Verveer onderzoeken hoe vaak kinderen worden geconfronteerd met roken en sigaretten. Strekking van de reclames is: niemand wil dat zijn/haar kind later gaat roken, maar zolang wij sigaretten normaal vinden, vinden onze kinderen dat ook. En dan is de kans groter dat ze beginnen met roken. (marksprikbord.wordpress.com)

LENNART VERSTEGEN – Heineken Go Places


Het interactieve sollicitatiegesprek dat Heineken op onder meer LinkedIn en Facebook plugt, is een HR- en marketingcampagne ineen. De persoonlijkheidstest moet mensen laten voelen wat de bedrijfscultuur is. En wat dus nodig is om bij Heineken succesvol te zijn. (emerce.nl)


**** Genomineerden Documentaire (> 60′) ****

ESTER GOULD, REIJER ZWAAN – Strike a Pose

De mannen praten liefdevol over hun zelfverklaarde surrogaatmoeder Madonna, ook als van de zorgeloze sfeer uit Truth or Dare met terugwerkende kracht weinig overblijft. Zo vertelt Gabriels moeder dat haar zoon in 1990 helemaal niet klaar was voor zijn coming-out, maar dat Madonna weigerde de tongzoenscène uit haar film te verwijderen. En dan blijken enkele dansers destijds ook nog eens te hebben verzwegen hiv-positief te zijn. Met pijn en moeite durven ze die bekentenis in Strike a Pose alsnog aan. Dankzij zulke onthullingen, maar ook dankzij hun humor en energie worden Luis, Salim, Jose, Kevin, Carlton en Oliver je gemakkelijk vertrouwd. Geen wonder dat de finale van de film – een emotionele reünie van de heren, die elkaar met de jaren uit het oog zijn verloren – ontroert. Zelf betreuren ze dat Madonna niet van de partij is, maar wat zou het: als toeschouwer heb je aan deze fascinerende, onverwoestbaar flamboyante mannen meer dan genoeg. (Kevin Toma / Volkskrant)

GUIDO HENDRIKX – Stranger in Paradise

(…) ook als je weet dat de deelnemende migranten uitvoerig over de opzet van de film werden ingelicht, vraag je je af welke impact Dhaenens’ betoog op hen heeft. Het is verleidelijk om in de close-ups van hun gezichten teleurstelling of opstandigheid te lezen, maar het blijft onduidelijk wat het rollenspel aanricht – zowel bij de migranten, als bij de strak in het gareel blijvende Dhaenens. Dat geldt al helemaal voor de laatste ronde: een klasvariant op de praktijk, waarin Dhaenens volgens IND-protocol schift tussen hen die kans maken op een verblijfsvergunning en hen die afvallen. Wat is het land van afkomst? Kloppen hun verhalen? Wat zijn hun motieven? De vertrekkende verliezers schudt Dhaenens de hand. ‘Veel geluk, nog een prettige dag.’ Zo onthutsend kil kan het gaan, in het migrantenspel. (Kevin Toma / Volkskrant)

PETRA LATASTER-CZISCH, PETER LATASTER – De Kinderen van Juf Kiet


(…) je ziet ook hoe knap juf Kiet haar klas tot een veilige oase maakt, hoe haar kinderen opbloeien door complimentjes, stickers en applaus. En hun best doen, want ze willen juf Kiets nabijheid en goedkeuring: na een jaar zijn ze al toe aan woorden als winterslaap en dennenappel. Zo’n documentaire staat of valt met een scherp oog voor ‘acteurs’. Hier staan er vier centraal. Het Syrische meisje Haya, eerst stuurs en bang, walst al snel bazig en met de beste bedoelingen over de klein Leanne met haar flaporen heen, die verrassend pittig van zich afbijt. Alle meisjes zijn verliefd op de aanbiddelijke Branche uit Macedonië, maar je hart breek bij Syrische Jorj met zijn bolle ogen en buddyhollybril, een clown die saboteert en rebelleert. „Moge Allah mijn brein helpen”, fluistert hij als het rekenen niet lukt. Een ettertje, denk je even. Maar juf Kiet gelooft niet in ettertjes, en wij ook niet langer wanneer we beseffen hoezeer oorlogstrauma’s de slapeloze Jorj hebben beschadigd. De zelfhaat achter zijn dwarse gedoe dringt pas echt goed tot je door als hij in snikken uitbarst voor zijn eigen spiegelbeeld: een memorabel, diep ontroerend moment. Wat je verder ook wilt beweren over asielzoekers, dit zijn mensjes die een aai over hun bol en een mooie sticker nodig hebben. (Coen van Zwol / NRC)


**** Genomineerden Dramaserie ****

NORBERT TER HALL – A’dam E.V.A. (seizoen 3)


In het web van ontmoetingen waaruit het leven in een stad bestaat, maakt scenarist Robert Alberdingk Thijm af en toe een zijstap naar een ander verhaal. A’dam – E.V.A. maakt bepaald geen dystopie van het stadsleven, maar benadrukt, jawel, de verbondenheid tussen de inwoners in al hun verscheidenheid. Geen zoetsappigheid hier: de scherpe dialogen, de mix van ingespeelde acteurs en passanten en de wervelende filmstijl zijn nu ook in het buitenland ontdekt. Zo is er een New Yorkse versie van A’dam – E.V.A. in de maak. (Mark Moorman / Volkskrant)
Regisseur Norbert ter Hall en scenarioschrijver Robert Alberdingk Thijm hebben het procedé van het in Nederland weinig beoefende mozaïekgenre (à la Short Cuts en Magnolia) steeds beter in de vingers en de casting van vaak minder bekende acteurs is nagenoeg perfect. Het aanvankelijk nogal mechanisch volgehouden idee van acteurs in documentair gedraaide scènes wordt nu veel losser toegepast. (…) Het is lastig om te beschrijven wat het derde en laatste seizoen nu zo bijzonder maakt, en vooral zo ontroerend. Het is een verhaal dat niet bang is om emoties en persoonlijke groei ruim baan te geven: hoe je je angsten en kinderachtige nukken kunt overwinnen, en in laatste instantie altijd voor de liefde moet kiezen. Ik vind dat inmiddels geen sentimentele onzin meer. We gaan immers een tijd tegemoet waarin zulke keuzes er weer toe doen. (Hans Beerekamp / NRC)

TIM OLIEHOEK – De Zaak Menten


Regisseur Tim Oliehoek filmt met vaart en met gevoel voor het tijdperk. Vooral de schokkende oorlogsscènes zijn sterk in het verhaal gemonteerd: we zien in het verleden SS’ers het massagraf dichtgooien, terwijl in het heden Knoop bij een oud-verzetsstrijder belastend materiaal opgraaft in een kas. Als Knoop de opgraving van het massagraf bezoekt, zien we Menten dode eenden uit zijn zwembad vissen. (Wilfred Takken / NRC)
Hans Knoop zelf is veelvuldig op de set geweest tijdens het filmen van De Zaak Menten. Confronterend, want Oliehoek weet sommige scènes tot griezelig dichtbij de waarheid te benaderen. Maar de journalist is bovenal vereerd met deze verfilming. Het maakt van De Zaak Menten een opmerkelijk drieluik, dat ongetwijfeld in de prijzen gaat vallen bij De TV Beelden en misschien zelfs wel de Gouden Kalveren volgend jaar. (Herman Roggeveen / zappen.blog.nl)

DIEDERIK VAN ROOIJEN, SHARIFF KORVER – Penoza (seizoen 4)


De aflevering pakt gelijk op nadat Carmen werd neergeschoten in de seizoensfinale van seizoen 3. Carmen overleeft uiteraard de aanslag door Berry en wordt naar het ziekenhuis gebracht waar ze wordt geopereerd en in een coma belandt. In de tijd dat Carmen in coma ligt, lukt het haar gezin om de moed er in te houden. Natalie begint een eigen restaurant, Lucien gaat studeren en met Boris gaat alles mis. (Cleeft.nl)
Wat was de tweede aflevering van het vierde seizoen ontzettend bloedstollend. OMG! Mijn vriend en ik zaten met open mond te kijken en riepen beiden neeeee!!! (…) Penoza is een hele spannende serie waarin je jezelf helemaal verplaatst in de gedachtes en acties van de hoofdrolspeelster Carmen. Haar heldhaftige vechtlust voor haar gezin is overweldigend. Echt een gave dramaserie. Penoza heeft niet voor niets meerdere prijzen gewonnen. Oh ja, er is wel één groot nadeel aan deze serie…hij is erg verslavend. Dus wees gewaarschuwd voordat je jezelf waant in de spannende avonturen van Carmen en haar kinderen! (Janske / janske.nl)


**** Genomineerden Digital storytelling ****

EEFJE BLANKEVOORT, ELS VAN DRIEL – De Asielzoekmachine

Er gaat geen dag voorbij zonder nieuws over de vluchtelingencrisis en het asielbeleid. Iedereen heeft er een mening over, maar hoe en of het werkt is door de enorme hoeveelheid procedures, organisaties, regels en uitzonderingen allang niet meer te bevatten. De Asielzoekmachine onderzoekt ons asielbeleid. Hoe werkt het? En hoe zouden we eigenlijk willen dat het werkt? Het project bestaat uit een webdocumentaire, een tv- en radiodocumentaire, tentoonstellingen en bijeenkomsten in het hele land en heeft tot doel om iedereen – vluchtelingen, burgers, beleidsuitvoerders en beleidscriticasters – mee te laten denken over de vormgeving van het asielbeleid. We zijn in onze democratie immers allemaal verantwoordelijk voor hoe we de samenleving inrichten. (Els van Driel / Filmfonds)
PIETER VAN HUYSTEE – Interactieve Tuin der Lusten

Via een audiovisuele rondleiding kan tot in de diepste details ingezoomd worden op De tuin der lusten en zo kennisgemaakt worden met de mysterieuze symboliek en de vreemde wezens die Jeroen Bosch in het drieluik verwerkte. De informatie is te beluisteren in zowel het Nederlands, ingesproken door Midas Dekkers, als het Engels, ingesproken door Redmond O’Hanlon [Mr. Darwin]. Naast de mogelijkheid het schilderij vrij te verkennen en een algemene tour te volgen, kan ook gekozen worden voor een Klokhuis-tour, verteld door Nienke de La Rive Box. (Yuri Visser / Historiek.net)
FLORIS KAAYK – The Modular Body

The Modular Body is een transmediale productie van regisseur/animator Floris Kaayk en scenarist Ine Poppe. Het verhaal draait om het fictieve personage Vlasman, die er langs de biotechnologische weg in is geslaagd leven te creëren. Het verhaal wordt op een strategische, non-lineaire wijze, door middel van meer dan 50 video’s via internet naar buiten gebracht. The Modular Body wordt geproduceerd in samenwerking met de VPRO en sluit aan op het programma De Volmaakte Mens. Lustlab ontwikkelt een interface en een platform waar alle content samenkomt. Kaayk slaagde er met transmedia projecten als Human Birdwings en Rayfish Footware eerder in om de aandacht van een breed publiek te trekken, door gebruik te maken van de mechanismes van het internet en te spelen met fictie en werkelijkheid. Het doel van The Modular Body is dan ook om een groot publiek te betrekken bij een complex onderwerp als biotechnologie en de ethische dilemma’s die hier mee gepaard gaan. (stimuleringsfond.nl)


**** Genomineerden Speelfilm ****

MIJKE DE JONG – Layla M.

Layla M. is een moedige film. De Jong en scenarioschrijver Jan Eilander trotseren de schreeuwers en de voorspelbare verwijten van naïviteit en maakten een film die heel dicht bij de jonge hoofdpersoon zélf blijft. Er wordt niet veroordeeld, er worden geen verzachtende omstandigheden aangedragen, maar er wordt wel geprobeerd te doorgronden. Moedig omdat dit vanaf het begin een riskante onderneming was. Onze gevoelens en opvattingen veranderen voortdurend onder druk van de gebeurtenissen. Twee jaar geleden, toen De Jong en Eilander met hun film begonnen, hadden we nog niet gehoord van Charlie Hebdo, Bataclan, Brussel, Istanbul…
Layla M. neigt soms naar goedbedoelde didactiek. “Haat heeft nog nooit iemand iets opgeleverd”, doceren de makers via Layla’s vader. Ook Layla’s archaïsche Koranteksten scheppen afstand. Het verhaal en de personages komen pas echt tot leven wanneer de liefde haar intrede doet. De relatie tussen Layla en Abdel is mooi subtiel neergezet en de speelse scène waarin ze voor hem danst is werkelijk schitterend en humaan. De radicalisering van een intelligent en levendig  moslimmeisje uit Bos en Lommer helemaal begrijpen is veel gevraagd, maar weer open naar haar leren kijken: dat is dezer dagen al grote winst. (Barend de Voogd / Filmkrant)

Mijke de Jong liet ook in films als Broos, Bluebird en Het zusje van Katia al zien hoe betekenisvol kleine confrontaties en gebeurtenissen kunnen zijn. Met een camera die haar titelpersonage dicht op de huid zit, komen die momenten nu extra sterk binnen. Intussen vervalt De Jongs genuanceerde drama niet in het zwart-wit denken waaraan Layla zichzelf wel schuldig maakt. Dat sluitende antwoorden uitblijven, past daarbij. (Marco Weijers / Telegraaf)
Doordat niet precies duidelijk wordt hoe het allemaal zo gekomen is, krijgt de toeschouwer nooit helemaal toegang tot het meisje. Hoe interessant de insteek van Layla M. daardoor ook is, zonder grip krijgt de film weinig meerwaarde. Het ontmoeten van de verkeerde mensen en de discutabele Koran-interpretaties zijn niet afdoende om haar opvattingen te verklaren. Layla radicaliseert uiteindelijk vooral omdat het zo geschreven staat. Daarbij komt dat haar karakter al vanaf de openingsscène vaststaat. Het gaat dan meer om de uitkomst dan om het proces. Dat gebrek aan geestelijk inzicht, persoonlijk conflict en nuance is jammer. Want precies daar zou Layla M. zich met haar vrouwelijk hoofdpersonage kunnen onderscheiden van andere verhalen over geradicaliseerde jongeren. Haar ommezwaai van branievolle puber naar passief Jihad-bruidje is bovendien wel heel makkelijk beschreven. (Wouter Los / Cinemagazine)
Het scenario van Jan Eilander en Mijke de Jong had nog meer ontdaan kunnen worden van onhandige dialogen, maar de intense acteerprestaties van de twee hoofdrolspelers vergoedt heel veel. Regisseur Mijke de Jong maakt van de door boerka of nikab ingekaderde ogen van Layla, die zowel kille haat kunnen uitdrukken als hevige verliefdheid, bovendien een fraai visueel motief dat subtiel door haar film is gestrooid. De camera volgt Layla van dichtbij, van Bos en Lommer naar Amman, waardoor altijd duidelijk is hoe zij dingen ervaart. Een af en toe terugkerend onplezierig geluid, een zacht hoorbare maar lang aanhoudende hoge pieptoon, zorgt onbewust voor een toenemend gevoel van nervositeit: wat gaat Layla doen? (André Waardenburg / NRC)

BOUDEWIJN KOOLE – Beyond Sleep


Fraai zijn de wandelscènes met dat hoofd in close-up, dat van zo dichtbij gefilmd als het ware op en neer danst. De aanwezigheid van specialist Matías Mesa, steadycam-operator van Gus Van Sants hypnotiserende trilogie over de dood (woestijnverdwaalfilm Gerry, schoolschietdrama Elephant en rocksterrelaas Last Days), laat zich hier onmiddellijk gelden. Soms wil Koole iets te snel, dan krijgt een totaalshot van de desolate toendra bijvoorbeeld net te weinig tijd om door te dringen, maar vaker vindt hij de toon en het ritme die van Alfreds binnenwereld een beleving maken. (Berend Jan Bockting / Volkskrant)
Knap aan de verfilming is ook het overbrengen van de thematiek van het werk van Hermans. Het boek draait onder meer om de menselijke zelfontwikkeling en communicatie. Beide thema’s komen uitgebreid voorbij. Zo wordt in de spaarzame dialoog gereflecteerd op het menselijk zijn en speelt taal een grote rol in het overkoepelende verhaal. De taalproblemen tussen Alfred en de Noren sluiten hem enigszins buiten de groep. Zijn toenemende geworstel met zijn eigen geestesgesteldheid maakt de boel er niet beter op. Reinout Scholten van Aschat brengt het allemaal feilloos en met volle overtuiging over. Een must-see, niet alleen vanwege de prachtige beelden die er een filmische ervaring pur sang van maken, maar ook vanwege de thematiek en het spel. (Jim Pedd / Filmtotaal)
Met Beyond Sleep halen de literatuurwetenschappers en cinefielen hun gelijk: Nooit meer slapen is nauwelijks te verfilmen. De beelden van het ruige hoge noorden zijn absoluut oogstrelend en Scholten van Aschat (zoon van acteerkanon Gijs) speelt naar behoren. Maar waar het rijke meesterwerk van Hermans uitblinkt in trefzekere beschrijvingskunst, intellectuele beschouwingen en scherpe humor, serveert Koole een strooptrage en saaie zielenqueeste. (Eric le Duc / Telegraaf)
De inwisselbaarheid van zijn reisgenoten voegt onzekerheid toe in de toch al fragiele ervaring van Alfred. Want in het hoge noorden is het altijd licht en alsof dat niet genoeg is om hem wakker te houden, zijn er die eeuwige muggen. Maar nooit meer slapen betekent ook: nooit meer echt wakker, nooit meer zeker weten dat je niet droomt. Koole gebruikt alle middelen — het afwisselend grootse en dan weer intieme camerawerk en het bijna tastbare geluidsontwerp voorop — om de kijker te laten wegzakken in het drijfzand van Alfreds brein. De fysieke moerassen zijn één ding; uit het geestelijk moeras waar Alfred dwaalt is het veel moeilijker een uitweg vinden. (Joost Broeren / Filmkrant)

PAULA VAN DER OEST – Tonio

We zien hoe de schrijver en zijn vrouw een plek trachten te vinden in een realiteit die ze niet meer kunnen en willen geloven. Of Van der Oest nu terugspoelt of vooruitflitst, een droom induikt of een verre memorie, als kijker word je moeiteloos meegesleurd. De toon zit gewoon juist, de acteurs zitten er krak op, de muziek en de soundscape zuigen je mee en al kijk je met de krop in de keel en pink je af en toe een traan weg, het is vooral de schoonheid die blijft hangen. Door niet te verdrinken in sentiment, maar van het boek zowel als van de film een ode aan het mooie jonge leven te maken, bezorgen A.F. Th. van der Heijden en nu ook Paula van der Oest de jongen, zichzelf en de hele mensheid een mooi geschenk. Net zoals je in One more time with feeling van Nick Cave kon zien dat zelfs grote mensen heel klein zijn in het aanschijn van de dood, zo weet de regisseuse dat met haar bewerking van het boek ook te doen. (Kurt Vandemaele / De Morgen)

Dat er zich in die maalstroom van pijn en verloren geluk dan tóch een rudimentaire plotstructuur aandient, is het mirakel van Tonio. De schrijver neemt zelf het stuur, richt zich op achter zijn schrijfmachine. Hij stelt zich op als detective: ordent tot er niks meer te ordenen valt. Wat passeerde er die laatste nacht? Wie was dat meisje met wie Tonio optrok? Waarom fietste hij dat laatste stuk alleen naar huis? En wat niet te beantwoorden valt, gaat over in gedachte-experiment of zinsbegoocheling: de fantasie als laatste mogelijkheid voor de vader/schrijver om dichter bij zijn zoon te geraken. Dat is ontroerend, ook al schiet de poging onvermijdelijk tekort. (Bor Beekman / Volkskrant)

The skeleton of the tragedy soon becomes clear enough: Tonio (Chris Peters), the gentle, creative only child of Adri and his wife Mirjam (Rifka Lodeizen), was fatally hit by a motorist on his late-night cycle home, leaving his stricken parents to ponder the unfinished pieces of his life. What takes longer to emerge are the interpersonal dynamics of this interrupted family. Even given the film’s leading perspective, Adri frequently comes across as an inscrutable figure, perhaps to his nearest and dearest ones as well as to the audience — despite Bokma’s sturdy emoting. Mirjam remains an underdeveloped figure throughout; as pointedly as the film denotes the distance that a lost child can leave between parents, it’s hard not to wonder how the loss looks and feels from her side. (Guy Lodge / Variety)
Met de hoofdrol van de getormenteerde schrijver speelt Pierre Bokma de beste rol van zijn omvangrijke carrière. Zijn spel is doorleefd, op momenten sensitief maar soms ook uiterst afstandelijk al naargelang de omstandigheden en emoties hiertoe nopen. Maar er valt ook lof te beurt aan Chris Peters, een jonge acteur die nog in de schoolbanken op de toneelschool zit en hier zijn speelfilmdebuut maakt. De rol van Mirjam is prachtig in balans, waarbij zij exact hetzelfde leed als haar man moet zien te verwerken, maar zich soms op de achtergrond moet plaatsen. Rifka Lodeizen weet deze onmogelijke spagaat razend goed te treffen. (Arjan Welles / Filmtotaal)

Regisseer jij films of programma's die worden uitgezonden op televisie?

Meld je gratis aan bij auteursrechtenorganisatie VEVAM en ontvang vergoedingen voor je werken!

Sluit je aan bij VEVAM!

Contactgegevens

Dutch Directors Guild
De Lairessestraat 125 sous
1075 HH Amsterdam

kvk: 33298563
tel: +31 (0)6 836 72 215
e-mail: info@directorsguild.nl

Openingstijden:
Het DDG-bureau is telefonisch bereikbaar op:
maandag, dinsdag, donderdag en vrijdag van 13.00 – 17.00 uur.